Dit huis is een interessant voorbeeld van het Nieuwe Bouwen in Limburg. De uiterlijke verschijningsvorm sluit aan bij deze stijl, ondanks de gekozen traditionele bouwmethode (hout en steen) en de toepassing van glas-in-lood ramen.
In de jaren dertig was Mies van der Rohe een ‘popster’ in de veranderende wereld van de architectuur. Hij bouwde spraakmakende gebouwen, zoals het paviljoen voor de wereldtentoonstelling in Barcelona. In de regio vinden wij veel moderne gebouwen uit dezelfde bouwtijd (1930-1931).
Het vrijstaande woonhuis van Camille de Smet heeft twee bouwlagen onder een plat dak. Kenmerkend zijn de zuivere onversierde vormen. Het toegepaste bouwmateriaal is baksteen, voorzien van een witte pleisterlaag. De plint is uitgevoerd in donkerbruin metselwerk. Dat wekt de illusie dat het huis is opgetild. De gevelopeningen zijn voorzien van rechthoekige donkergrijs geverfde stalen vensters.
De frontgevel wordt gedomineerd door een grote rondboogvormige uitbouw over beide bouwlagen. In dit bouwdeel zitten een reeks hoge vensters en in de tweede bouwlaag een driedelig glas-in-lood venster.
Aan de rechterzijgevel is in de jaren 50 een serre aangebouwd met hierop een balkon met balustrade en een balkondeur met een klein betonnen luifeltje. In de zijgevel zijn hoge schoorstenen opgenomen. Na de Tweede Wereldoorlog werd de bijkeuken uitgebreid tot kantoor. De indeling op de begane grond werd in 1971 enigszins gewijzigd. In 2005 vond een restauratie plaats door Architectenbureau Beckers.
