Tussen de villa’s uit het mijnverleden aan de Valkenburgerweg staat een interessant exemplaar uit de jaren zeventig. Geen grote monoliet maar een eenheid met verschillende elementen, variatie en kleinschaligheid. Niet met architectuur als statussymbool maar met aandacht voor de menselijke maat.
De bouwkunst van Bisscheroux veronderstelt een gedroomde werkelijkheid. Er was in de jaren zeventig veel kritiek op de onherbergzame en onherkenbare massabouw van na de oorlog. Hij wilde geen saaie gevels maken. Dit woonhuis valt op door de kleuren: paars, rood en geel.
Zijn bouwwerken hadden aanvankelijk een constructivistische bouwstijl. Vanaf 1972, het jaar waarin het AZM-gebouw wordt gerealiseerd gaat dat over in een sculpturalistische trant. Deze villa sluit aan bij het structuralisme, de rode draad door zijn hele oeuvre. Het ontwerp is gemaakt op basis van een roosterstructuur. Hierbinnen omarmen de pergola’s, de zadeldakjes en de vierkante puien elkaar.
Een ander kenmerk is de zichtbaarheid van de techniek. De schoorsteen wordt niet verstopt en de centrale verwarmingsruimte wordt van doorzichtig glas voorzien. De transparantie waarmee de leidingen het architectonische beeld bepalen is kenmerkend voor het begin van de jaren zeventig.
Schuine lijnen, baksteen en dakvlakken zoeken aansluiting bij de Limburgse traditie. Bisscheroux wil wonen in het groen. De voetafdruk van dit woonhuis lijkt zorgvuldig neergezet in een parkachtige omgeving met veel beplanting en omgeven door bomen.
Kijkend naar het talud, dat gelegen is aan de noordzijde van de Via Belgica, is het opmerkelijk hoe vanzelfsprekend, ook na bijna 50 jaar, deze villa zich nestelt in haar natuurrijke Weltense omgeving.
