De kerk bestaat uit een kruisvormige plattegrond aansluitend op een binnenhof en is gebouwd voor de mijnwerkers van de (inmiddels gesloopte) kolonieën Husken en Vrank. De bouwstijl van de kerk heeft (neo)gotische invloeden. Het complex werd destijds door critici vooral nuchter, beheerst, eenvoudig en ongekunsteld gevonden.
De kerk is verbonden met het klooster (ook rijksmonument) dat in 2007 door de Franciscanen is verlaten. De toegangsweg naar Zeswegen-Nieuw Husken is georiënteerd op deze kerk. Dit voormalige mijnterrein van de ON I (met straatnamen genoemd naar bekende architecten) is bebouwd rond 1990.
In verband met het gevaar voor mijnschade heeft Peutz in plaats van een houten overkapping, de voorkeur gegeven aan stalen spanten. Het presbyterium (priesterkoor) heeft een hoog dak met vensters in een bloembladvorm en een slanke oprijzende vieringtoren als apotheose. In de zijgevels van dit gedeelte zit boven de kinderkapellen een groot glas-in-lood venster met baksteen tracering en spitsboog.
De lage voorbouw met een diepe nis en het ronde venster daarboven legt het accent op de entree, maar omarmt tevens het grotere geheel. De ingangspartij heeft traditionele bakstenen details zoals vlechtingen, spitsbogen maar ook schouderstukken, sluitstenen en andere sierblokken in moderne kunststeen.
Links bevindt zich de Sint Barbara-kapel voor de meisjes en rechts de Sint Bernardus-kapel voor de jongens. Peutz ontwierp ook het kerkmeubilair waaronder de communiebank. Hij nam beroemde Limburgse kunstenaars als Charles Vos en Charles Eyck in de arm om de kerk te verfraaien. De kerk kreeg in 1992 een grote opknapbeurt.
