De Franse term ‘montjove’ wordt wel vertaald als ‘heilig huisje’. Het zijn in wezen wegkapelletjes op een zuil. Dit zeldzame voorbeeld is van hard- en zandsteen en wordt bekroond met een zogeheten attiek als drager van een eenvoudige crucifix. In het middengedeelte een schelpnisje, waar kaarsen of bloemen werden geplaatst.
Dit wegkapelletje heeft de vorm van een cenotaaf. Een cenotaaf is een grafteken dat wordt opgericht ter nagedachtenis aan overledenen van wie het stoffelijk overschot ergens anders is begraven of onvindbaar is. Volgens de overlevering zou het dochtertje van een gravin door een ongeval met een koets op deze plek zijn overleden.
In het schelpvormig nisje staat een Piëta, beschermd door een glazen deurtje. Een Piëta (Italiaans pietà, wat ‘compassie’ of ‘piëteit’ betekent) is in de kunst de benaming voor een afbeelding of uitbeelding van de dode Christus vergezeld door Maria of engelen. Onderaan biedt het opschrift een datering 1767. De heilige huisjes roepen op tot (schiet)gebed en deze tekst vraagt te bidden voor de zielen van nabestaanden in het vagevuur. De afkorting C.L. kan duiden op de initialen van de stichter. Meer aannemelijk is dat zij staan voor ‘Christum Laudat’: ‘Looft Jezus Christus’.
Dit minuscule kapelletje staat tegen de woning op Ten Esschen 2.
