De kerk wordt genoemd in de 11e eeuw als onderdeel van de toenmalige parochie St. Laurentius in Voerendaal.
De oudste fase van de huidige kerk is gebouwd in 1875 in roodbruine baksteen.
De toren is in 1897 tegen de kerk aangebouwd. In 1925 werd een Neoromaanse uitbreiding gerealiseerd in witgele Kunradersteen.
Opmerkelijk is dat, voor de uitbreiding van de kerk in 1925, het schip van de oude kerk werd gesloopt en haaks hierop het schip van de nieuwe kerk werd opgetrokken. De toren in het westen, het transept, en de apsis in het oosten zijn als bakstenen onderdelen van de oude kerk goed herkenbaar gebleven.
De aldus ontstane grote kerk bestaat uit een schip met zadeldak, opvallende boogfriezen en lagere zijbeuken onder een lessenaardak.
De hoofdingang ligt naar het noorden en de nieuwe apsis, naar het zuiden. De dakvlakken zijn bedekt met grijze leien.
De oude westingang is bij de uitbreiding dichtgemetseld met natuursteen. Er bevinden zich drie rijzige met een rondboog gesloten blindnissen. De middelste nis is hoger en heeft een beeld van de H. Martinus onder een baldakijn.
De nieuwe ingang aan het Rector Poelsplein heeft een driehoekige topgevel met drie smalle rondboogvensters.
De kerkzaal is overwelfd met een houten tongewelf, waarin ter hoogte van de kapspanten een geprononceerde rib is opgenomen. De wanden zijn per travee onder een rondboog geopend naar de lagere zijbeuken.
Het wandvlak hierboven is door Eugène Laudy (1921-1995) in 1952 voorzien van een beschildering met een religieuze voorstelling. Hij schilderde ook de veertien kruiswegstaties.
