Het ontwerp voor deze zestien gestapelde woningen kan gezien worden als een architectonische Januskop. De architectuur met twee gezichten, conformeert zich aan saamhorigheid maar laat ook eigenzinnigheid zien. Het woongebouw is een knipoog naar twee stijlen, die elkaar op deze plaats, bij het kruispunt van Romeinse wegen ontmoeten: het traditionalisme en het modernisme.
De ambachtelijke materialen, aardse kleuren en veel metselwerk sluiten aan bij de Amsterdamse School-architectuur op het Tempsplein. De andere stijl wijst naar het raadhuis van Frits Peutz aan de overkant en de moderne beweging, waarop Jo Coenen in 1983 met het ontwerp voor de Openbare Leeszaal en Bibliotheek wilde aanhaken.
Door gebruik te maken van prefab raamomlijstingen, verticaal metselverband, verschillende kleuren baksteen en ronde profielstenen is getracht de belevingswaarde aantrekkelijk te maken. Bovendien werd het gehele perceel tot de achterkant van de trottoirs gevuld, waardoor de stedenbouwkundige continuïteit kon worden hersteld.
Op deze locatie stond oorspronkelijk de Kamer van Koophandel en Fabrieken met aan de voorzijde een onherbergzame parkeerplaats. In het kader van de herstructurering van het centrum is in het begin van de jaren negentig het wonen in het centrum opgevoerd en om die reden kregen veel onbebouwde plekken een woonbestemming.
Deze plek stond in de belangstelling omdat men volgens plannen uit 1989 op het Raadhuisplein een muzisch centrum wilde bouwen, dat niet los mocht worden gezien van de aanpalende gebouwen.
