Door de explosieve groei van de steenkolenmijnbouw kreeg Heerlen er rond 1900 snel duizenden inwoners bij. Al die mensen moesten liefst niet te ver van de mijnen en liefst bij elkaar wonen.
De ON-III startte in 1910 op de landerijen tussen de Ganzeweide en de Rennemig en vertoonde Franse invloeden. De ON-I en ON-II werden gebouwd in een meer Duitse bouwstijl. De Oranje-Nassau Mijnen, oorspronkelijk eigendom van de Akense familie Honigmann, waren in 1909 gekocht door de Franse onderneming De Wendel uit Lotharingen.
De woningen werden ontworpen naar het voorbeeld van de mijnwerkerswoningen in Lotharingen. Ze zijn kort na de aanleg van de Oranje-Nassau III gebouwd (1912-1923): een ingenieurswoning die inmiddels gesloopt is, vier adjunct-opzichterswoningen, vier opzichterswoningen en vier beambtenwoningen. Een aantal grotere woningen is later gesplitst in twee kleinere wooneenheden. Dit complex is het meest gave voorbeeld van de hiërarchische opbouw van het mijnwezen, zoals dat ook in de woningbouw voor (hogere) mijnbeambten tot uiting komt.
De in het oog springende afwisseling van bakstenen en pleisterwerk in de kleuren rood en wit zijn typerend voor de Lotharingse bouwwijze. Aan de voorzijde wordt de aandacht getrokken door een risalerende middenpartij onder een hoog, met muldenpannen gedekt schilddak, dat zich aan de voorzijde splitst in twee insteekkappen. Het dak heeft opvallende zijvleugels. In een soms T-vormige aanbouw met plat dak bevindt zich de bijkeuken en gang.
