Eind jaren twintig kwam bisschop Mgr. L. Schrijnen met het plan om in de Mijnstreek een retraitehuis voor jonge vrouwen en meisjes te stichten. Men kon zich hier, in de omgeving van het Aambos, terugtrekken voor bezinning op vraagstukken rond mens, maatschappij en kerk.
De architectuur is langgerekt, kubisch, zonder ornamentiek en heeft een terrasvormige opzet met een cilindertorentje. De entree bevindt zich onder een markante licht oplopende luifel.
Uit vrees voor bodemverzakkingen door de mijnontginning werd een stalen skelet toegepast. Dit werd bekleed met ‘steeltex’ (Amerikaans systeem van verzinkt metalen gaas en asfaltpapier) waartegen een gevelbepleistering werd aangebracht. Het gebouw is verder ultralicht ontworpen. Opvallend zijn de technische vernieuwingen: natuurlijke ventilatiesystemen, een grijswatercircuit, glazen vloervelden voor daglicht en vouwwanden voor flexibel ruimtegebruik.
Hier openbaren zich de tegenstellingen tussen het traditionalisme waarbij gebouwen werden opgebouwd uit ‘natuurlijke’ materialen (hout en baksteen) en de nieuwe Europese architectuurstroming die vooral moderne materialen (staal en beton) gebruikte. Tegenstanders vonden dit strakke witte retraitehuis maar een heidens gebouw. Mgr. Schrijnen schijnt eens gezegd te hebben “als dit heidentje klaar is zullen wij het ook dopen”. Peutz zou daarbij gedacht hebben aan wijwater in het beton.
In dit retraitehuis logeerden tot 1959 meer dan 60.000 katholieke meisjes. Het gebouw diende daarna als Filosoficum Hogeschool voor Theologie en Pastoraat. Het werd in 2003 gerestaureerd, waarbij het de publieksprijs van de Nationale Renovatieprijs heeft gewonnen. Het is nu in gebruik als multifunctioneel kantoorgebouw.
