Naar een idee van ir. Groothoff, destijds presidentdirecteur van de Staatsmijnen, is de Limburgwoning ontstaan. Groothoffs gedachtengoed was dat de Limburgse huizen gebouwd werden van materiaal dat hier van oudsher aanwezig was: löss.
De eenvoudige constructie maakte het mogelijk, dat doe-het-zelvers zelf zo’n woning zouden kunnen bouwen. Hiervoor werd een nieuw soort bouwsteen ontwikkeld van löss, sintels en cement, die ‘bouvite- steen’ werd genoemd. Voor het persen daarvan werd op het terrein van de Staatsmijn Emma in 1949 een pers in werking gesteld. In dat jaar kwamen in Hoensbroek op de Steenberg zo’n 39 van dergelijke huizen voor bewoning gereed.
De muren hadden geen spouw en bleken al snel veel vocht door te laten. Al na enkele jaren werden de muren daarom voorzien van een mantel van baksteen. Via een lotingssysteem werden mijnwerkers in staat gesteld om zo’n woning met een grote voor- en achtertuin in aanmerking te komen, waarbij zij zelf
aan de bouw moesten meewerken.
Nadat in 1963 de gemeente Hoensbroek de gehele buurt Steenberg van Staatsmijnen had gekocht voorzag enkele jaren later het bestemmingsplan Hoensbroek- West in de sloop van alle woningen, inclusief de Limburgwoningen. Dit leidde in de loop van de zeventiger jaren tot felle protesten van de bewoners en uiteindelijk tot het ingrijpen van staats- secretaris van stadsvernieuwing Jan Schaefer. Deze stelde, na de gemeente Hoensbroek fors op de vingers te hebben getikt, een forse financiële bijdrage beschikbaar, waardoor het mogelijk werd 36 Limburgwoningen te behouden en slechts drie woningen te slopen.
In 1978 startte bouwbedrijf Hobru de renovatie-werkzaamheden van de woningen, die daarna in eigendom zijn overgegaan naar woningvereniging Hoensbroek (nu Woonpunt).
