De oudste Heerlense molen is de Caumermolen. Deze is schilderachtig gelegen aan de nu dichtgeslibde aftakking van de Caumerbeek. Het oorspronkelijk L-vormige gebouw is grotendeels opgetrokken uit baksteen en stamt door herbouw uit 1787.
Al in 1371 wordt de molen genoemd. Het is dan tevens de banmolen van Heerlen die eigendom was van de landsheer. Een banmolen was een gezamenlijke voorziening van een rechtsgebied waar de inwoners gedwongen hun graan lieten malen.
Bij akte van 26 juli 1717 ontving Johannes Quadvlieg de molen van de Staten-Generaal der Verenigde Nederlanden. In het midden van de 19e eeuw werd de Caumermolen aangedreven door een bovenslagrad. Na de Franse tijd werd Leon Pluymaekers de eigenaar. Hij vernieuwde in 1881 de raderen van de aandrijving van het rad.
Wat nu nog over is van de Caumermolen, de laatste grote restauratie dateert van 1970, is een groot woonhuis, voor het grootste deel opgetrokken uit baksteen. Het is al lang geen molen meer, maar het is wel nog een monument. De jaarankers ‘1787’ herinneren aan een eerdere herbouw.
De molen is blijkbaar in gebruik geweest tot 1929. Toen verhuisde de pachter-molenaar, P. Roex, vanwege de lage waterstand, mede veroorzaakt door een veranderde loop ten gevolge van mijnverzakkingen, naar de Oliemolen.
In 1953 werd de molen verkocht aan de gemeente Heerlen. Die verkocht het pand door aan de familie Dohmen die de restauratie ter hand nam. Bij de inventarisatie van Limburgse molens uit 1957 was het molenwerk inmiddels gesloopt. Tegenwoordig is het pand in het bezit van de familie Peeters (voormalig apotheker in Heerlen).
